Sahipsiz çocuklar var; baş eğik, gözler nemli!
Hepsi anadan öksüz, hepsi babadan yetim.
Vicdan sahibi başlar, bu durumdan elemli;
Öksüzlükle yetimlik, benim bitmez diyetim.
Devleti kuran benim, sefasında eller var;
Horlanan benim soyum, yükü ben taşıyorum.
Türk’ün kurduğu devlet, olmuyor Türklüğe yâr;
Öz yurdumda garibim, kimsesiz yaşıyorum.
Sahibi o çocuklar, vatanın ve devletin;
Yetki, yetim çocuğa tepeden bakanlarda.
Günümüzün şartları, dünden çok daha çetin;
Türk’ün kutlu mühürü, sistemi yıkanlarda.
Türk’ün canını verip vatan yaptığı yerde,
Gün be gün ayrı soydan parazit semirmekte.
Nerede bu çıkmazın kesin çaresi nerde?
Bin bir çeşit endişe, içimi kemirmekte!
Uluğ Türk’ün gördüğü rüyayı görüyorum,
Altın yayı çalmışlar, çaresiz üç gümüş ok.
Gördüğüm bu rüyayı, hayıra yoruyorum,
Sürü sürü düşman var, el veren dostumuz yok!
Henüz keşfedilmedi daha güçlü bir silah,
Mukaddes ülküsüne inanmış bir insandan.
‘Allah var, gam yok!’ deriz, gerekmez başka ilah;
Özgür yaşamak için geçeriz tatlı candan.
16.02.2019. F. KARATEPE