Göz koymuşlar benim olan her şeye,
Güneş benim amma ay benim değil.
İsmi bana kalmış, garip Türkiye!
Devlet benim amma rey benim değil.
Akbabalar konmuş ovaya, düze;
Hiçbir şey kalmamış oğula, kıza;
Bizi açlık bekler, gelecek güze;
Bahçe benim amma köy benim değil.
Parsellenmiş kara, deniz, dağ, bayır;
Sana bir şey yok Türk, kendine kayır;
Kalandan millete gelmiyor hayır!
Bütün benim amma pay benim değil.
Dertler harman olmuş, keyfinde kimi;
Çekirge sürüsü kurutmuş çimi,
Bize fırsat varmış bir su içimi,
Dernek benim amma toy benim değil.
Köylü züğürt ağa, şehirli gamsız;
Bir hafta geçmiyor pazarda zamsız,
Dağlar çıplak kaldı meşesiz, çamsız;
Dere benim amma çay benim değil.
Sığıntı gibiyim öz yurdumda vay,
Kimi kerpiç evde, kimine saray;
Toplansa bir daha dağda kurultay,
Kurul benim amma tay benim değil.
Zannetme ki Karabudak çaresiz,
Haykırır bir bozkurt, söyler: Çare biz!
Kurban olduk ülkü denen yâre biz!
Yoksul benim amma bey benim değil.
17.08.2019 F. K. (KARABUDAK)