Ülkem tezatlar yurdu, kuzu boğuyor kurdu;
Tokların keyfi gıcır, açlar ekmek derdinde.
Ölmeyi seçti bir aç, benim hafsalam durdu;
Duyarlılık kalmadı korkağında, merdinde.
Fakirler Harun gibi, zenginler Olmuş Karun;
Paylaşmak günah sanki, işte burada sorun;
Bunun sonu ne olur, varın siz akıl yorun;
Doyumsuzluk derdi var, ülkemin her ferdinde.
Bireyler birer organ, toplum bir tek insandı;
Yuvasında aç kalan, hâlim bilinir sandı;
Kimse araştırmadı, yandı o yuva yandı;
İnsanlar aç ölüyor, Türk’ün garip yurdunda.
Bağcı bağında nâçar, keyfinde dağdan gelen;
Ambar sahibi yasta, rahat ambarı delen;
Hırsız hazırı yesin, sen rızk için debelen;
Dili Allah diyenin, dünya vardır virdinde.
Zengine cennet vatan, cehennem fukaraya;
Yoksul bir sal yaptırsa gider vurur karaya,
Kimsesizlerin işi, girmez bir türlü raya;
Muhtaçlar gelsin desen, ordu olur ardında.
Hayâlde çok zenginiz, bitmiyor bizde adak;
Kalpten gelmeyen sözle kıpırdamakta dudak,
Memlekette ahvâl bu, ne yapsın Karabudak?
Hiç merhamet kalmamış kuzusunda, kurdunda.
08.01.2020 F.K. (KARABUDAK)