Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla
Yüreği sönen toplum ...
Bir toplumda yüzler birbirine yabancı, bakışlar sahte, tebessümler sinsi, kalpler birbirinin sevinç çarpıntılarını duymuyorsa o toplum sevgiyi yitirmiştir.
Yunus’un deyimiyle taş misalidir.
“İşidin ey yarenler, aşk bir güneşe benzer
Aşkı olmayan gönül, misali taşa benzer.”
Bir toplumda kimileri zenginlik içerisinde yüzerken, kimileri evde aç bekleyen çocuklarına akşam götüreceği bir ekmeğin parasını dahi bulamamanın acısı içerisinde kahroluyorsa, o toplum sevgiden yoksundur.
Bir toplumda insanlar, birbirlerini sömürmek için diş biliyor ve bunu hissettirmemek için de karşısındakine yapmacık sevgilerle gülümsüyorsa, birbirine güvenmiyor ve gece yatarken kapısını çifter çifter kilitleme gereği hissediyorsa o toplumun yüreği sönmüş demektir.
Bir toplumda kimse kimseyi anlamıyor, birbirinin acısıyla acılanmıyor, derdiyle dertlenmiyor, sevinciyle sevinmiyorsa o toplumda sevgi yok olmuş demektir. Dünyada her şeyi eşrefi mahlûkat olarak kendisinin emrine sunanı, yaratılış gayesini unutan toplum…
Önce dost olmak, bir sevgi ağı kurmak toplumda, kalpten kalbe. Hiç çözülmeyen, eskimeyen, oradan buradan esen rüzgârla sallanmayan bir toplum tesis etmek. Bir şehrin elektrik telleri gibi sevgi telleri kurmak ve sevgi akıtmak ki, elektrik gibi, su gibi, bir dilim ekmek gibi, bir baş kuru soğan gibi. Kalpleri aydınlatmak ve sevgi telleriyle bağlamak birbirine…
Yunuscasına sevmek insanları. “Yaratılanı hoş görmek, yaratılandan ötürü”
“Cümle yaratılmışa bir göz ile bakmayan
Halka müderris olsa hakikatte asidir.”
Diyen aşığın gözüyle bakmak tüm insanlara.
Böyle böyle kurulmuş dostluklarla düşmek yollara. Hz. İbrahim’e su yetiştirme sevdasındaki karınca gibi. Susuz çöllerde Leylâsını arayan mecnun gibi. Şirin’e kavuşmak için dağları delen Ferhat gibi… Düşmek yollara…
Savaş alanında son demlerinde “su! su!…” diye inleyen yaralı asker misali, sevgisiz kalmanın acısıyla kıvranan topluma çoktandır aşerdiği âbı hayatı, önce kendimiz yudumlayarak, sevgi çeşmesinden kana kana içerek, kalpleri bir sevgi yatağı haline getirerek taşımak…
“ Aşk gelip bütün eksikler bitince” Mecnun Leyla’ya, Ferhat Şirin’e karınca Hz. İbrahim’e kavuşacak. Su bekleyen muzaffer savaşçı suya… Ve yüreklere serpilen sevgi tohumları bahar tazeliğiyle fışkıracak, gönüllerde sevginin kardeşliğin sütunları dikilecek. Kalpler özgürlüğe koşan atların ayak sesleri gibi vuracak. Sevgililer birbirlerini ölümsüz bir sevgiyle sevecek…
Sevgiler yudumlamakla tükenmeyecek. Sevgiler daim olunca da ruhlar dirilecek, kalpler dirilecek, topyekûn bir cemiyet dirilecek, dirilecek…
Ümmeti Muhammet yeniden dirilecek. Allah CC selamı bereketi Rahmeti üzerinize olsun...
