Güvenme baharın şevkine gönül,
Bahar kısa sürer, yaz sonu hazan.
Çok dalma hayatın zevkine gönül,
Zevkin arkadından geliyor hüzün.
Hayâl dünyasında açarken güller,
Şakırken o gülde şeyda bülbüller,
Yeller tersten eser, savrulur küller;
Sönmüş bir ocakta yalnızlık hazin.
Düşler tırmandıkça büyük hedefe,
İmkânlar elvermez belâyı defe,
Nerede kabına sığmayan efe?
Kaçmak istesen de bırakmaz mâzîn.
Kılıcın keserken eğilen başlar,
Bir bakarsın posta koymaya başlar,
Senin de sonunu bekler nebbaşlar,
Feleğe geçer mi sanırsın sözün!
Dal attığın günler geride kalır,
Yaratan, gücünü elinden alır;
Hikmeti çözenler bu sonu bilir,
Dizin tutmaz olur, sararır yüzün.
Karabudak ârif ol da anla sen!
Oku, öğren, düşün; aklı dinle sen!
Ne çıkar içi boş avaz dinlesen?
Nefsin güler amma kaybolur özün.
10.01.2019 F.K. (KARABUDAK)
Nebbaş: Mezar soyucu.
YORUMLAR