Bozkırda yapayalnız bir akasya ağacı,
Onun da var havaya ve suya ihtiyacı.
Beş metre ötesinden tiren yolu geçiyor,
Kuşlar tünemek için akasyayı seçiyor.
Kim bilir kimler dikmiş bu ağacı buraya,
Gölgesine sığınır sıcakta geçen yaya.
Baharda çiçek açar, koku salar çevreye;
Serçe yuva yapacak, ağaç girer devreye.
Yıllar yılı akasya yuva oldu kuşlara,
Direndi ayazlara, pes etmedi kışlara.
Akasyayı selamlar tiren her geçişinde,
Üzülürdü akasya kuşların kaçışında.
Yalnızlığı unutur, kuşlarla avunurdu;
Selam veren canlıyı dost diye savunurdu.
Sembolü olup çıktı zamanla o yörenin,
Gönlü bir hoş olurdu yazın onu görenin.
Bozkırın bu noktası şenlendi akasyayla,
Her gün kuşlar konardı dallarına alayla.
Aralık başlarında yaprakları döküldü,
Çıplak kalmıştı sanki, birden boynu büküldü.
O baharı beklerken biri geldi yanına,
Baltayla vura vura kast eyledi canına.
Balta bu akasyanın hayatını bitirdi,
Serçeler yuvasını, tiren dostun yitirdi.
Baltanın vuruşuyla ağacın canı yandı,
Onu kesen baltanın sapı da ağaçtandı!
29.05.2021 F. KARATEPE