Ormanlar kül oldu, canlılar yandı;
Yangın yeri yüreğimin odağı.
Bu ibretle bilmem kaç kul uyandı?
Gönüllere kimler koydu o ‘dağ’ı!..
Yangın sönse bile yarası kanar,
İçlerinde baba, oğul, ana var;
Yananlar masumdur, yakan canavar!
Odla dolu düşmanımın sadağı.
Yanan orman değil, can ile vatan;
Vatan hainidir ateşi atan,
İnsan mı ruhunu şeytana satan?
Yıktılar köyleri, yaktılar dağı!
Cayır cayır yandı gitti her canlı,
Geride kalanın gözyaşı kanlı!
Kasten yakanlara denmez imanlı,
Tutuştu ormanla bahçesi, bağı!
Orman yakmak için çakmak çakanın,
Ormanla birlikte canlı yakanın,
Karşıdan yangına zevkle bakanın,
Olur mu vatana bir gönül bağı!
Karabudak ciğerlerim yanıyor,
Alev yükseldikçe bağrım kanıyor,
Bilmeyenler yalnız yangın sanıyor,
Kalbe bırakıyor ateşten ağı!
02.08.2021 F. K. (KARABUDAK)
dağ: ateş, od: ateş, odak: merkez, ağı: zehir.