Devletler ve insanlar hep birbirlerini kullanmaya gayret ederler ve kullanırlar.
Tabi oyunun kuralı icabı güçlüler zayıfları bilhassa kendi özünden kopmuş veya kopmaya meyyal olanları bir avuç dilfir otuyla aldatıp kullanırlar.
Dilfir otunu yiyenlerin cakasından yanlarına varılmaz. Kendilerini kullananların gücünü arsızca kendi güçleriymiş gibi gösterirler.
Ancak onların bilmek ve hatırlamak istemedikleri tarihi sosyal ve siyasal bir gerçek vardır. Bunların kullanma miatları vardır.
Kullanma miatları dolduğunda kullanıcıları tarafından ya çöplüğe atılırlar yada hurdacıya üç kuruşa satılırlar.
Ben kullanılanların kendi başlarına bir yerlere gelebildiklerini hiç duymadım.
Bunların sonu şerefli bitmez.
Ancak birilerine kul olmayıpta kendi başına kendi inançları doğrultusunda yaşayanlar bazen kaybederlar ve ölebilirler.
İşte bunların ölümü şerefli olur ve ebediyen şerefle anılırlar.
Mesele Osman Batur rahmetli gibi.